Θα’ θελα να πετάξω στο νυχτερινό ουρανό του ονείρου σου, ν’ αγγίξω το φεγγάρι μια φορά, να πιάσω ένα από τ’ αστέρια και να το κρατήσω δίπλα στην καρδιά μου.
Να’ χω κάτι από’ σένα, να σε θυμάμαι.
Θα’ θελα να φιλήσω ένα από τα άλικα εκατόφυλλα ρόδα του κήπου σου. Να μην το κόψω, να μην το μαράνω. Να το φιλήσω μονάχα τρυφερά και να του πω “Σ’ αγαπώ.”. Ν’ αφήσω το μπουμπούκι σου ν’ ανθίσει, να μοσχομυρίσει.
Οι αναμνήσεις των έντονων αισθήσεων δεν λησμονιούνται ποτέ.
Θα’ θελα να κολυμπήσω, να βυθιστώ, να χαθώ στον άβαθο, ατέλειωτο ωκεανό σου. Να πνιγώ σε χιλιάδες φιλιά και ν’ αγκαλιάσουν χείλη υγρά τα χείλη, το πρόσωπο, το κορμί μου. Χάδια να λούσουν τα μαλλιά μου.
Θα’ θελα να σε ζήσω. Κι αν όχι να ζήσω μαζί σου, να’ μαι κάπου κοντά να σε βλέπω να χαμογελάς, να χαίρεσαι, να ωριμάζεις σαν καλό κρασί με την πάροδο του χρόνου. Να ομορφαίνεις τον κόσμο γύρω σου και να του δίνεις μια γεύση γλυκιά, να τη μοιράζονται οι κοινοί θνητοί μα ποτέ να μη λιγώνουν και ν’ ανασαίνουν λίγο από τον αγέρα που αναπνέεις κι εσύ.
Κι αν δεν μπορώ ούτε σα φίλος κοντά σου να είμαι και να κλέβω λίγη από την προσοχή σου και τον πολύτιμο χρόνο σου, τότε τουλάχιστον, σαν έρθει η ώρα, να με κρατήσεις στα δυο σου χέρια σαν μωρό, να γείρω στη ζεστή αγκαλιά σου και να πεθάνω. Ν’ αφήσω μ’ ένα φιλί στα χείλη σου την τελευταία μου πνοή.
Να’ χεις κι εσύ κάτι από’ μένα, να με θυμάσαι που και που, κι ίσως αν θέλεις να με νοσταλγείς…
