Ανέβηκα στα πιο ψηλά τακούνια μου.
Φόρεσα το αγαπημένο μου μπλε φόρεμα.
Μοιάζω με πριγκίπισσα, είπες.
Η δική σου πριγκίπισσα.
Έβαψα τα χείλη μου με ένα κατακόκκινο κραγιόν.
Τα μάγουλά μου ροδαλά,
Στα μάτια μου πυκνές μαύρες βλεφαρίδες που οι άκρες του ατενίζουν αγέρωχα τον ουρανό.
Ο ρυθμός εξαπλώνεται στα χέρια, στα πόδια, στο κορμί μου.
Χορεύω παθιασμένα.
Γελώ δυνατά.
Το σώμα μου λικνίζεται αισθησιακά.
Τα χέρια μου αγκαλιάζουν το κορμί μου.
Τα πόδια μου δε σταματούν να κινούνται στο χώρο.
Τα μαλλιά μου χυτά σαν να έχουν δική τους θέληση χορεύουν κι εκείνα ηδονικά.
Στριφογυρίζω πάνω στα τακούνια μου.
Γλιστράω.
Χοροπηδώ ευτυχισμένη.
Σου φωνάζω «Σ’ αγαπώ!».
Ας κρατούσε για πάντα…
Original content here is published under these license terms:
X
License Type:
Read Only
License Abstract:
You may read the original content in the context in which it is published (at this web address). No other copying or use is permitted without written agreement from the author.
Πέρασαν σχεδόν 30 χρόνια κι ακόμα να μεγαλώσει. Γαλουχήθηκε με παραμύθια και πιστεύει στον έρωτα σαν αθεράπευτα ρομαντική. Γράφει γιατί έχει ανάγκη να σβήσει τα πάθη της. Μερόνυχτα με ένα χαρτί κι ένα μολύβι ή ακουμπισμένη σε ένα πληκτρολόγιο. Φοβάται μήπως ξεχάσει και ξέρει πως "Scripta manent, verba volant.". Σιχαίνεται το πρωινό ξύπνημα και πίνει τον καφέ της γλυκό. Δε μετανιώνει, μόνο ονειρεύεται. Ελεύθερη κι αυθόρμητη. Πιστεύει στο καλό μέσα στους ανθρώπους.
"Νοημοσύνη είναι μόνο μία. Η συναισθηματική."
