Πέφτουν αστέρια απόψε και μοιάζει τούτη η βροχή, σαν ξεχασμένα πυροτεχνήματα, που σκάνε να φωτίσουνε το σκοτεινό ουρανό μας. Στην αγκαλιά σου, σε μια παραλία αμμουδερή, Αύγουστο μήνα με δροσιά, με το κεφάλι μου γερμένο στα μπράτσα σου και το κορμί μου μαζεμένο σα μωρού, μπλεγμένο στο δικό σου, μυρίζει ο αγέρας ιώδιο και το φιλί σου έχει τη γεύση της αρμύρας. Κι ο γαλαξίας πάνω μας, σα χαμόγελο του Θεού, απλώνει τα χέρια του και το φεγγάρι να φωτίζει μια διαδρομή στο άγνωστο, στης θάλασσας την επιφάνεια, μια σκάλα για το απέραντο γαλάζιο, ένα μονοπάτι για το τέλος του κόσμου θαρρείς πως μοιάζει κι ονειρεύομαι ορίζοντες μαζί σου. Στους θλιμμένους ποιητές και στους παραμυθάδες, χρωστάω κάτι έρωτες σαν τον αποψινό, που ευχήθηκα ποτέ να μην τελειώσουν. Εκείνα τα αθώα ρομάντζα μου, που πάντα με έκαναν να μοιάζω από άλλη εποχή φερμένη, με ένα μυαλό χαμένο σε σκέψεις λίγο αναλυτικές, λίγο ανόητες, λίγο ασυμβίβαστες κι αναρχικές, ονειροπόλες.

Είναι στιγμές σαν τούτη εδώ που απορώ με τον κόσμο, με τη ζωή, με σένα και με εμάς.
Πώς μπόρεσες ετούτο το μυαλό να το κατακτήσεις;

Παλιότερα θα έλεγα πως είναι η πιο μεγάλη ήττα μου, μα τώρα αναθεωρώ και μοιάζει να’ ναι η νίκη μου η πιο μεγάλη. Μαζί σου να μπορώ να μοιραστώ κάθε μου σκέψη χαρούμενη ή ζοφερή, κάθε στιγμή αστεία ή θλιμμένη και κάθε μου εκνευρισμό να τον γειώνεις, να με ηρεμείς σαν παιδί, να προλαβαίνεις τις εκρήξεις του θυμού μου. Σαν να βλέπεις το μέλλον, τόσο καλά με ξέρεις πια. Τόσο πολύ με νιώθεις, τόσο πολύ σ’ αφήνω να με δεις όπως είμαι στ’ αλήθεια.Κάτω από έναν ουρανό με βροχή αστεριών, λουσμένη σε ένα φεγγαρόφωτο, χωρίς απογοητεύσεις σοβαρές, χωρίς τα ψέματα και τα λόγια του κόσμου, χωρίς η ανάσα μου να πνίγεται.
Και θα’ρθει το ξημέρωμα να μας βρει εδώ, με μόνη σκεπή τον ουρανό. Και θα σου πω καλημέρα, με τον ήλιο στα μάτια μου.