Φέρνω στο αυτί μου την φθαρμένη φιγούρα θεάτρου σκιών, όχι για να μου πεί τα γνωστά του βάσανα και πώς τα μάτια του “μαυρίσανε”, αλλά θέλω να αφουγκραστώ την εποχή της αθωότητας σου… τότε που την έβαζες στην κωλότσεπη να κάνει παρέα με την τσατάλα σου και τα ιρίκια που με κόπο είχες “δανειστεί” από το δέντρο του γείτονα.
Τότε που γύριζες πάντα σπίτι με ματωμένα γόνατα, παράσημα των “μικρών ηρωισμών” σου… ίσως και να τον ζήλευες λιγάκι τον Θαλάσση.
Αφήσαμε πολλά στην μέση και δεν είναι αυτή η αίσθηση του ανολοκλήρωτου που με κατατρέχει… Είναι που οι σκιές που μείνανε πίσω δεν είναι του θεάτρου… Είναι αυτές που αφήνουνε οι αναμνήσεις …
Είναι που υπάρχει παρελθόν… αλλά για το μέλλον… αδικαιολογήτως απών.
Λέω να περιμένω εδώ με ένα κουτάκι σπίρτα στο χέρι… να ανάψουμε την λάμπα πίσω απ ΄τoν μπερντέ… και να ρίξουμε φως στις σκιές. Θα έρθεις;
Θέλω να μου πεις ξανά όλες τις ιστορίες, όλων των ηρώων μικρών και μεγάλων… εξαιρώντας πάλι τον εαυτό σου… γιατί είναι δύσκολο να δείς τον εαυτό σου μέσα απ τα δικά μου μάτια.
Για τον πατέρα μου
