Πέρασα πολλά στη ζωή μου. Πέρασες κι εσύ. Κι υστέρα – να το βαφτίσω μοίρα ή πεπρωμένο – κάτι έσπρωξε τις ζωές μας που κυλούσαν, παράλληλα σχεδόν, να συναντηθούν σα δυο ευθείες γραμμές που τέμνονται άξαφνα.
Την πρώτη φορά που αντίκρυσα τα μάτια σου, σε συγχώρησα για όλα τα λάθη που έμελλε να κάνεις. Νομίζεις πως δεν ήξερα από την αρχή τι με περίμενε, τι θα συνέβαινε; Έχει αρχίσει η ζωή να γίνεται προβλέψιμη, αγάπη μου.
Δε με ένοιαζε τίποτα. Στο έχω ξαναπεί. Το “όλα” ονειρεύτηκα. Το τίποτα ποτέ δεν το συμπάθησα. Το μέτριο το μισώ, σχεδόν με το ίδιο πάθος που σε ερωτεύτηκα.
Σήμερα ξύπνησα λίγο θλιμμένη, λίγο θυμωμένη. Πάει ένας χρόνος σχεδόν… Ήπια τον καφέ μου δίπλα στο παράθυρο. Κάπνισα ένα τσιγάρο ή ίσως να ήταν κι ένα πακέτο. Δε θυμάμαι. Κάτι άκουγα στο ραδιόφωνο. Κάτι που θύμιζε λίγο την αίσθηση που άφηνε ο ήχος της φωνής σου στ’ αυτιά μου. Πόσο αγαπούσα να μου μιλάς…
Που και που – σχεδόν κάθε μέρα, όλη την ημέρα – κάτι υπάρχει που σε θυμίζει, λίγο τη γεύση των φιλιών σου, λίγο το άγγιγμά σου, λίγο από εδώ, λίγο από εκεί… Κι όλο λέω θα ξεχάσω κάποτε. Θα ξυπνήσω ένα πρωί και δε θα σε σκέφτομαι πια.
Σήμερα ήταν διαφορετικά. Άνοιξα τα μάτια μου και δε σε μισούσα, αλλά κάτι χειρότερο. Ήμουν ξαφνικά τόσο οργισμένη. Που δε χτύπησε το τηλέφωνο, που δεν ενδιαφέρεσαι πού είμαι κι αν είμαι καλά, που δε με σκέφτεσαι, που δε με ψάχνεις, που ήμουν κι εγώ σαν όλες τις άλλες. Όλες εκείνες που πέρασαν για μια νύχτα ή λίγο παραπάνω. Που δε σε άγγιξα, που δε σε έσπρωξα να ονειρευτείς, που ήμουν απλά μια έλξη και λίγη οικειότητα.
Ξύπνησα. Και τούτος ο καφές με ξύπναγε περισσότερο. Σκέτος σήμερα. Σαν το δικό σου.
Και τα βάζω με τον εαυτό μου. Που φτιάχτηκα έτσι. Να ερωτεύομαι δύσκολα αλλά πολύ. Να είμαι υπερβολική σε όλα μου. Συναισθήματα, όνειρα, ειλικρίνεια… Να συγχωρώ στον έρωτα τα πάντα…
Σήμερα είπα, δε θα σου ξανασυγχωρήσω τίποτα. Ήρθε η ώρα να συγχωρήσω τον εαυτό μου. Δε θα ξανανοιαστώ για σένα, από εκείνα τα απλά, τα τυπικά, πως πέρασες τη μέρα σου, αν έφαγες, αν βγήκες, αν είσαι καλά… Δε θα με απασχολεί πια αν είσαι στενοχωρημένος ή αν είσαι χαρούμενος. Δε θα σου συγχωρώ τα πάντα με μόνη δικαιολογία ότι “έχεις υποφέρει και έχεις πονέσει. Ας μη σου φορτώσουμε άλλο ένα σταυρό κι ας μη σε σπρώξουμε ν’ανέβεις άλλο Γολγοθά.”.
Τέλειωσε. Κι αν αναρωτηθείς γιατί, είναι τόσο ξεκάθαρο. Γιατί εσύ δε νοιάστηκες ποτέ, αν ζω ή αν πεθαίνω, αν μες στη ζάλη του έρωτά σου απελπίζομαι, αρρωσταίνω. Και με γέρασε η έγνοια σου. Με κούρασε πια ο εαυτός μου. Φεύγω και σε αφήνω πίσω εδώ. Μονάχος θα’ σαι, (αν δεν το ξέρεις στο λέω εγώ) ανάμεσα σε χιλιάδες. Γιατί δε θα’ μαι μαζί σου.
