Λίγες σταγόνες απ' τη σκέψη μας…
Φέτος, τα’ φερε «κάπως» η ζωή (πάντα κάπως τα φέρνει η άτιμη) και αποφάσισα να διεκπεραιώσω την καλοκαιρινή σεζόν σε ένα ξενοδοχείο στην Χαλκιδική. Με την τεράστια προϋπηρεσία μου και την αδιαμφισβήτητα εκλεπτυσμένη επαγγελματική μου πείρα, αποφάσισα να στραφώ σε ξενοδοχεία πέντε αστέρων και πάνω (σόρρυ, πάλι ξέχασα ότι δεν υπάρχει πιο πάνω… αν βέβαια […]
Αγαπημένη μου κατάθλιψη, σου γράφω γιατί θα ήθελα να ξέρεις πως έχω αρχίσει να σε ξεπερνάω. Μπορεί να είσαι δυνατή, να με είχες παγιδεύσει επιδέξια όπως η αράχνη το θύμα της, αλλά η δική μου δύναμη είναι μεγαλύτερη. Θα ήθελα να ξέρεις πως βρήκα τη δύναμη σήμερα να χαμογελάσω, έστω για λίγο. Το μαύρο χρώμα […]
Είναι αυτή η θεωρία, βλέπεις, τα ετερώνυμα έλκονται. Και δεν μιλάω ερωτικά αυτή τη φορά. Ζω ένα δράμα με το άλλο μου μισό. Ναι. Αυτή είναι η τρελή και αλλοπαρμένη κολλητή μου. Θα λέω άσπρο, θα λέει ροζ. Θα λέω δερμάτινο, θα λέει λεοπάρ. Θα λέω μαύρο, θα λέει κίτρινο. Στα εικοσιτέσσερα μας, και όντας […]
Ξυπνάω κάθε βράδυ στις τέσσερις τα ξημερώματα με έναν έντονο πόνο στο στομάχι. Κάτι έχω. Τι μου συμβαίνει; Κάτι έχω. Είμαι άρρωστη. Τρέχω στην τουαλέτα. Εμετός. Το φαγητό απ’έξω θα με πείραξε. Πάλι το στομάχι μου. Ημικρανία. Ζάλη. Πάλι τα ίδια. Κάτι έχω. Να πάω στο γιατρό. Ξημερώματα Τετάρτης το τηλέφωνο χτυπά και ήδη γνωρίζω […]
Χρόνια μου πολλά! Στα πρώτα -άντα συν 1. Γεννήθηκα μια – υποτίθεται – ανοιξιάτικη μέρα, με ένα μέτρο χιόνι, ακουμπισμένο στους δρόμους, τα πεζοδρόμια, τις στέγες και τις ταράτσες των σπιτιών. Χρόνια πολλά, μαμά και μπαμπά! Γιατί μαζί μου γιορτάζετε κι εσείς. Τριάντα ένα χρόνια με αγάπη, λίγο γκρίνια, κανένα καβγαδάκι, γερές αντοχές στα αλλεπάλληλα […]
Σβήνω και γράφω, γράφω και σβήνω. Θα μου πεις στην αναζήτηση της τελειότητας… Όχι, μικρή μου αγάπη. Διορθώνω τα γραπτά μου, μην τυχόν διαβάσεις, μην τυχόν καταλάβεις κάτι από μένα, μην τυχόν νιώσεις, μην τυχόν αναγνωρίσεις κάτι δικό μας. Φόβος είναι και αν. Αυτό το μην τυχόν. Μην τυχόν θυμηθείς λίγο ιδιαίτερα, το πρόσωπό μου, […]