Είναι αυτή η θεωρία, βλέπεις, τα ετερώνυμα έλκονται. Και δεν μιλάω ερωτικά αυτή τη φορά. Ζω ένα δράμα με το άλλο μου μισό.
Ναι. Αυτή είναι η τρελή και αλλοπαρμένη κολλητή μου.
Θα λέω άσπρο, θα λέει ροζ. Θα λέω δερμάτινο, θα λέει λεοπάρ. Θα λέω μαύρο, θα λέει κίτρινο.
Στα εικοσιτέσσερα μας, και όντας αδερφές για δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια, εγώ φαντάζω τριάντα ενώ εκείνη δεκαπέντε. Διαβάζω λογοτεχνικά βιβλία και εκείνη ακόμα cosmopolitan. Ακούγοντας τη λέξη σελιδοδείκτης, νομίζει πως μιλάω για κάποιο καινούργιο ένθετο με Ζώδια. Μακριά απ’ την τεχνολογία, πέρα από τα social media, που οι followers και οι φίλοι της πλησιάζουν το fan club της Rihanna. Μερικές φορές συζητάμε και νιώθω ότι μιλάμε σε άλλη γλώσσα και αν μη τι άλλο μια από τις δυο μας θα χρειαστεί λεξικό…
Αλλά…
Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς λίγη από τη χαζομάρα της. Χωρίς τα γλυκά της λόγια και τις αγκαλιές της. Χωρίς τα τρομακτικά της μηνύματα, από παλιά μας κομμάτια, που ξεθάβει μέσα από κάτι μπαούλα καλά κρυμμένα με αποκαλύψεις δέκα και πλέον ετών. Χωρίς τις τρελές της ιδέες και τις χαριτωμένες της φοβίες. Τις απρόσμενες επισκέψεις της και χωρίς τα ‘”Γιάννα! Σώσε με!”.
Τι θα έκανα, χωρίς αυτή τη φατσούλα να μου λέει “Σ’αγαπω πολύ! Καληνύχτα!”
Τι κι αν τα χρόνια περνάνε. Κάποια πράγματα μένουν ίδια. Εγώ θα είμαι η μεγάλη σοβαρή αδερφή κι εσύ το τρελό μικρό κοριτσάκι που θα τρώει τα μούτρα του, θα σκύβει το κεφάλι και θα λέει ‘Τι θα έκανα χωρίς εσένα.;”.
Όμως δεν ξέρεις πως στη πραγματικότητα, εγώ δε θα ήξερα τι θα έκανα χωρίς εσένα.
Γιατί όσο και να είμαι για εσένα το στήριγμά σου άλλο τόσο είσαι για μένα η δύναμη μου, ο ήλιος μου, η χαρά μου. Έχεις την τρέλα και την αθωότητα που μου λείπουν. Με συμπληρώνεις. Κανείς δε με ξέρει καλύτερα από εσένα. Αν μπορώ να κρυφτώ από όλους, σίγουρα εσένα δε σε ξεγελάω. Βλέπεις πάντα πίσω από το ανέκφραστο προσωπείο μου. Πίσω από την χαρούμενη μου προσποίηση. Ξέρεις τι με απασχολεί, πριν εγώ η ίδια το αποδεχτώ. Ενώ βλέπω τη ζωή μου και πολλές φορές το αδιέξοδό της από πολλές μεριές έτσι ώστε να βρω τη πιο λογική λύση… όταν φτάνω στο σημείο να πω πως “Δεν ξέρω τι να κάνω!”, εκεί ακριβώς θα πεταχτείς από το πουθενά με την πιο απλή και λογική λύση του κόσμου. Λες και όλα είναι πιο απλά για σένα.
Μακάρι να ήμουν και εγώ σαν εσένα…
Πάντα θα είμαι στο πλάι σου να σου κρατάω το χέρι, χαζούλα μου, αρκεί να εξακολουθείς να είσαι το χαμόγελο της ζωής μου.
Υ.Γ. Κι εγώ σ’ αγαπώ πολύ.
