Λίγες σταγόνες απ' τη σκέψη μας…
Κρατώ στα χέρια μου μια Polaroid και νιώθω μια χαρμολύπη, βλέποντας τα πρόσωπά μας. Μια φωτογραφία της “στιγμής” που πήρε ώρες να τη φανταστούμε, να τη σκηνοθετήσουμε. Να ποζάρουμε, να ρυθμίσουμε το φωτισμό. Να μοιάζει ανέμελη, απλή και καθημερινή. Να δείχνει χωρίς κόπο, αβίαστη, ατημέλητη, αληθινή. Μια φωτογραφία που θα κρεμάσω στο ψυγείο πίσω από […]
Θυμάσαι πώς αγγίζονται οι ψυχές; Πώς χορεύουν αισθησιακά σαν πυγολαμπίδες, αέναα, αργά πριν σμίξουν. Δυο ψυχές που ανταμώθηκαν κι έσμιξαν δε χωρίζουν ποτέ. Κουβαλάνε πάντοτε ένα κομμάτι η μια της άλλης. Εκεί που για λίγο ακούμπησαν. Μάλλον δε θυμάσαι. Από τη μια θέλεις να θυμηθείς για λίγο τι είναι ο έρωτας. Ξέρεις… πώς σε κοιτάζουν […]
Προσεχώς κατεδαφίζεται. Εκείνο το μοναδικό ντουβάρι που είχε μείνει να θυμίζει την ελαφρότητα μιας εποχής που μύριζε άνοιξη. Μια γλάστρα βασιλικού στο παράθυρο της κουζίνας και το φως αχνό γιατί στο ισόγειο δεν μας έβλεπε ο ήλιος. Περιτριγυρισμένοι από το μαντρότοιχο της πολυκατοικίας στον ακάλυπτο. Με θέα δυο τρία λουλουδάκια και την υγρασία στον τοίχο. […]
Δε θέλω να ερωτευτώ την πρόσκαιρη υπεροχή σου. Ο χρόνος δεν ήταν σύμμαχός της ποτέ. Τελειότητα μπορεί να λογίζεται μονάχα ο δρόμος προς τον παράδεισο. Ένα μικρό κακοτράχαλο μονοπάτι, με κάτι βάτους, που σου άφησαν σημάδι. Εγώ αυτά τα σημάδια θέλω να τα δω και να τα φιλήσω. Ένα ένα προσεκτικά. Θέλω να σε παρατηρώ […]
Θυμάμαι εγώ πως σ’ ερωτεύτηκα κι ας μη σου το’ χω πει ποτέ. Δεν παραδέχτηκα σε κανέναν αυτό τον έρωτα, για να μη μου τον μολύνουν, μην τον αγγίξουν με βρώμικα λόγια και πρόστυχες σκέψεις. Τούτος ο έρωτας είναι ό, τι πιο αγνό μου απέμεινε. Γι’ αυτό δεν τον χαλάλισα ακόμα σε ένα κρεβάτι. Πώς […]
Στα κρυστάλλινα νερά σου, θαλασσάκι μου, φωλιάζει ο έρωτας καθώς το κύμα ανταμώνει την αμμουδιά. Εκεί που ο ουρανός σμίγει με το υγρό στοιχείο. Ενώ γλύφεις της στεριάς τα βράχια τα τυλιγμένα με βρύα. Γεννιέται, σαν αντικρύζει από μακριά τα πεύκα και το πράσινο που κατηφορίζουν το βουνό για να συναντήσουν το απέραντο μπλε σου. […]
Θυμάμαι, κάποτε, σε μια ασπρόμαυρη ελληνική ταινία πρωταγωνιστούσε, ουσιαστικά, μια κάλπικη λίρα. Παρακολουθούσες με το σύνδρομο της κλειδαρότρυπας, τις ιστορίες των κατόχων της. Άλλαζε χέρια και ιδιοκτήτες συνεχώς, αφού δεν είχε καμιά απολύτως αξία. Κανείς δεν την ήθελε. Πλαστό νόμισμα. Κάπως έτσι είσαι κι εσύ. Ούτε καν κάλπικη λίρα. Μια κάλπικη δεκάρα με τρύπα στη […]
Τους βαφτίζουμε ανάλογα με τη διάθεση, τον τόπο, το χρόνο, την πράξη. Διαρρήκτες, μπουκαδόροι, κλέφτες…. Όλοι εκείνοι που μπήκαν κάποια στιγμή στη ζωή μας απροσκάλεστοι και με ακάθαρτα χέρια άγγιξαν πράγματα για μας πολύτιμα. Ακούμπησαν την καρδιά, την ψυχή μας, την καθημερινότητά μας και τα λέρωσαν. Διαρρήκτες λοιπόν, μπουκάρουν ανενόχλητοι, σπάζοντας κλειδαριές, ή γκρεμίζοντας τοίχους […]
Ήταν ένα όμορφος Σεπτέμβρης που πέταξα κυριολεκτικά για να σε βρω. Να βρω μία, μέχρι τότε άγνωστη, που κατάφερε να με αγγίξει σε μία απόσταση χιλίων χιλιομέτρων. Είχαμε κοινά, άλλα που μας πονούσαν και άλλα που απλά μας έδεναν. Είχες βγει από μία δέσμευση και δεν αναζητούσες μία άλλη, είχα άλλα σχέδια τότε. Αναπροσάρμοσα το […]
Την είπανε καραντίνα τη μοναξιά. Εκείνη τη μοναξιά που εγώ την είχα συνηθίσει. Την είχα συνηθίσει από παιδί και την αγαπούσα χωμένη στα βιβλία μου. Μέσα στη μοναξιά μαθαίνεις τον εαυτό σου, τον σέβεσαι. Παύεις να τον φοβάσαι και τον αγαπάς. Βλέπεις τα όριά του. Τα ξεπερνάς. Τον κάνεις καλύτερο. Κάνεις απολογισμούς. Μαθαίνεις, εκπαιδεύεσαι. Στην […]
Κολλημένο στο mp3 μου ένα κομμάτι που αγαπώ. Δίχως χαμόγελο, μήτε και δάκρυ, μονάχα με μια μελωδία καρφωμένη στα πλήκτρα του πιάνο. Θα μπορούσε να έχει καρφωθεί επαναληπτικά και στις χορδές ενός βιολιού ή μιας κιθάρας, μα δε θα ήταν η ίδια. Ή σε ένα σαξόφωνο που τόσο αγάπησα τη χροιά του. Και μου ζητάς […]
Να με θυμάσαι κάποιες στιγμές. Εκείνες που νιώθεις μόνος ανάμεσα στους ανθρώπους. Τις στιγμές που ασφυκτικά γεμάτος ο χώρος σε πνίγει. Τότε να με θυμάσαι. Όταν τριγύρω τιτιβίζουν οι άνθρωποι σαν πουλιά στις πλατείες ή στα τεντωμένα σύρματα του ηλεκτρισμού. Να με θυμάσαι όταν τα χαμόγελα τους δε σου φτάνουν για να φωτίσουν το σκοτάδι […]