Κλισέ τίτλος, ξέρω, μα μετά από τόσο καιρό που βρίσκεται απέναντί μου, σκέφτηκα να γράψω για κάτι οικείο. Η αλήθεια είναι πως γράφτηκαν 2-3 κείμενα στο μεσοδιάστημα που είχαμε να τα πούμε. Αλλά προτίμησα να μείνουν στα άδυτα του σκληρού μου δίσκου, με την ελπίδα να χαθούν στο επόμενο format. Αυτά τα 2-3 κείμενα, δεν ήταν τίποτα παραπάνω από το αποτέλεσμα του σκότους που με περιβάλλει. Μα ευτυχώς όσοι/-ες με ζείτε, πλέον δεν το βλέπετε. Άλλωστε δεν είναι αποδοτικό, ευχάριστο, κοινωνικό και άλλα τέτοια ανθοστόλιστα. Η αλήθεια είναι πως έχω βγει από την κατάσταση που εγώ και αυτό είμαστε ένα. Πλέον φαντάζει ως μία σκιά, που ανά καιρούς με πιέζει επαναφέροντας το παρελθόν.
Αν φοβάσαι για το μέλλον, αγχώνεσαι. Αν σε τρομάζει το παρελθόν, θλίβεσαι. Αν ανήκεις σε άλλη κατηγορία δεν μιλάω για σένα. Είσαι πολύ καλά για να καταλάβεις. Δεν έχεις πολύ σκοτάδι στο φως σου και πίστεψε με, σε θαυμάζω. Δεν μπορώ να αφιερώσω χρόνο για κάτι που δεν γνωρίζω και με το σκοτάδι μου ζω καιρό. Δεν θα σου πω πώς να το καταπολεμήσεις, ούτε πως είναι κομμάτι σου για να εφησυχαστείς με αυτό. Έχω επιστρέψει πιο δυνατός από ποτέ σε ένα βαθμό που σίγουρα δεν με ικανοποιεί, αλλά είναι αυτό που είναι.
Ο κύκλος μου έχει συρρικνωθεί.
Με κάποιους διαπληκτίστηκα έντονα, άλλους τους απώθησα, άλλοι απομακρύνθηκαν ήσυχα. Και τι είναι τα συναισθήματα; Ανεβοκατεβάσματα ωκυτοκίνης, ντοπαμίνης, σερετονίνης και ευρύτερα ένα βιοχημικό κοκτέιλ που δίνεται στον εγκέφαλο προς κατανάλωση. Και τι είναι οι άνθρωποι; Εγωϊστικές οντότητες που δημιουργούν ομάδες για να συμβιώσουν. Κυνικό ίσως λίγο για κάποιους, ρεαλιστικό για άλλους. Ο κύκλος μας, όποιος και να είναι αυτός, συμβάλλει ιδιαιτέρως στις βιοχημικές αυξομειώσεις. Αν δεν υπάρχει κύκλος, flatline. Μία ευθεία γραμμή που εκφράζει μία στατική κατάσταση ή το θάνατο, επιλέγεις την ερμηνεία.
Πήγα σε ένα μέρος που το σκοτάδι με αγκάλιαζε καθώς οι αναμνήσεις με κράταγαν δέσμιο κάθε φορά που βρισκόμουν μόνος μου. Κάθε εικόνα και μια ανάμνηση. Αστάθεια. Ήξερα πως θα υποφέρω εκεί μα ήταν για δουλειά. Και ήταν καλύτερα από το σπίτι μου. Γιατί στο σπίτι μου ζω με ένα δίλλημα. Αστάθεια και εκεί. Κλισέ όπως είπα, μα το σκοτάδι είναι η μόνη σταθερά, σαν μία κλισέ κατάσταση που υπάρχει για να επαναλαμβάνεται.
