Έμαθα, έμαθες, μάθαμε….

Έμαθα ν’αγαπώ τη μοναξιά μου
Και τη σιωπή,
Ένα μπαλκόνι με θέα το Αιγαίο,
Ένα κατακοκκινο γεράνι,
Κι ένα οποιοδήποτε βιβλίο.
Κοίταξέ με!
Μου μοιάζεις…

Έμαθες ν’αγαπας τα παραμύθια και τα άλικα τριαντάφυλλα,
Το νερό και την αίσθηση της άμμου στα πόδια σου
Σε ατελείωτους περιπάτους στην παραλία,
Έμαθες να αγαπάς και τους ανθρώπους
Κι εκείνοι σε πρόδωσαν.
Έμαθες πια κι εσύ να αγαπάς τη μοναξιά σου.
Τη συνήθισες.
Και τα καλοκαιρινά βράδια με τους έναστρους ουρανούς,
Το φεγγάρι, τις ευχές όταν πέφτουν αστέρια,
Τη βροχή
Και τη σιωπή.

Μάθαμε να ταξιδεύουμε,
Ο καθένας με το δικό του τρόπο.
Σε πρωτοσυνάντησα μα σε γνώριζα χρόνια.
Μοιράστηκα μαζί σου τη σιωπή,
Για να μπορείς ν’ακούς τους χτύπους της καρδιάς μου.

Δείτε ακόμη...

Απάντηση