Ο κόσμος σου…

Χρώματα παράταιρα.
Μάτια μέσα στο σκοτάδι.
Βήματα άηχα της σιωπής.
Σβησμένα γράμματα σε μαυροπίνακα.
Χρόνια που χάθηκαν σε λόγια.
Μην αναλώνεσαι, ζωή μου,
Σ’ άδειες στιγμές,
Σε πόνους,
Σε συνήθειες παλιές.
Είμαι ζωντανός.
Γι’ αυτό το λόγο σ’ αγαπώ
Κι αγαπώ τον κόσμο ολάκερο.
Τώρα πια
Χρώματα όμορφα.
Μάτια στο φως.
Βήματα σ’ ένα ουράνιο τόξο.
Θύμησες γλυκές ταξιδιών
Σε μελωδίες κλασσικές.
Ζήσε, ψυχή μου,
Για πάντα.
Φτιάξε τον κόσμο σου
Και χάρισέ τον σ’ όποιον αγαπάς.

Εβελίνα Π.

Πέρασαν σχεδόν 30 χρόνια κι ακόμα να μεγαλώσει. Γαλουχήθηκε με παραμύθια και πιστεύει στον έρωτα σαν αθεράπευτα ρομαντική. Γράφει γιατί έχει ανάγκη να σβήσει τα πάθη της. Μερόνυχτα με ένα χαρτί κι ένα μολύβι ή ακουμπισμένη σε ένα πληκτρολόγιο. Φοβάται μήπως ξεχάσει και ξέρει πως "Scripta manent, verba volant.". Σιχαίνεται το πρωινό ξύπνημα και πίνει τον καφέ της γλυκό. Δε μετανιώνει, μόνο ονειρεύεται. Ελεύθερη κι αυθόρμητη. Πιστεύει στο καλό μέσα στους ανθρώπους. "Νοημοσύνη είναι μόνο μία. Η συναισθηματική."