Νυκτόβια, υπέροχα πλάσματα.
Κυνικά κι ερωτευμένα. Ρομαντικά και πληγωμένα. Κάποτε ήμερα, τώρα πια θηρία άγρια, έτοιμα να κατασπαράξουν. Νευρικά, με τα χέρια τους να τρέμουν καθώς τα κινούν μιλώντας. Φοβισμένα και γενναία. Έχουν βρει στο σκοτάδι της νύχτας, το δικό τους φως. Μαζί με κάτι έναστρους ουρανούς και κάτι φεγγάρια οπλισμένα με συναίσθημα.
Νυκτόβια, μεθυσμένα πλάσματα.
Παθιασμένα, να πνίγεται η ανάσα τους στην τόση τους λαχτάρα. Με ένα μπουκάλι στο κομοδίνο κι ένα ποτήρι στο χέρι – με δυο παγάκια πίνουν το ουίσκι τους. Και το τσιγάρο δίπλα καπνίζει πότε ανάμεσα στα χείλη, πότε ακουμπισμένο στο τασάκι, πότε καρφωμένο ανάμεσα στα δάχτυλα. Δίπλα σε ένα παράθυρο που βλέπει στο δρόμο, ν’ ακούν το βουητό της πόλης, τις κόρνες των αυτοκινήτων, τα ερωτόλογα των ζευγαριών που περπατούν στο πεζοδρόμιο αγκαλιασμένα.
Νυκτόβια, απελπισμένα πλάσματα.
Το βλέμμα στο κενό ή περιπλανιέται στο λευκό ταβάνι. Τα μάτια στεγνά πια. Ίχνος από δάκρυ δε θα κυλήσει μα μήτε θα φανεί. Στο ανέκφραστο πρόσωπό τους θα βασίσουν κι αυτή την παρτίδα πόκερ. Ένα παιχνίδι η ζωή. Παίζεις, μπλοφάρεις, κερδίζεις, χάνεις…
Νυκτόβια, μοναχικά πλάσματα.
Στο μαζί δεν βρήκαν ποτέ τον τρόπο να καταπνίξουν την πλήξη τους. Στη μουσική της μοναξιάς ψάχνουν ακόμα να βρουν την οικειότητα, την αρμονία. Νύχτες σαν κι αυτή, που οι αναμνήσεις στοιχειώνουν κάθε σκέψη, μαζί με κάτι παραπονεμένα “γιατί” και μερικά αδιάφορα “αν” (Ο χρόνος δε γυρίζει πίσω.).
Νυκτόβια πλάσματα… Μην τα φοβηθείς. Δοκίμασε να τους χαμογελάσεις πριν τ’ αγγίξεις.
