Νύχτες με μια κόκκινη, αιματοβαμμένη πανσέληνο, τρέχεις σα μαινάδα σε μακρινά σταυροδρόμια, χαμένα στον ορίζοντα κι άγραφα στους χάρτες των ανθρώπων, φορώντας μια μακριά λευκή κεντημένη νυχτικιά που’ χες κρυμμένη από χρόνια σε μαονένιο συρτάρι αρωματισμένο με αποξηραμένα κλωναράκια λεβάντας. Τα μαλλιά σου λυτά και σαν μια κίτρινη ζούγκλα, με ξεφτισμένες, χρωματιστές κορδέλες πλεγμένα χύνονται […]

Σε νιώθω δίπλα μου αμήχανο, με τα μάτια χαμηλωμένα σε εκείνο το τσιγάρο, που όλο μόνο του σβήνει κι όλο το ανάβεις ξανά και ξανά, στριφογυρνώντας το στα μακριά σου δάχτυλα. Κι όλο ρωτάω να μάθω για σένα μα εσύ δε μιλάς, ντροπαλά με κοιτάζεις, κλεφτά, σαν παιδί που ερωτεύεται για πρώτη φορά. Με φοβάσαι; […]

Μια συναυλία χωρίς φώτα, με αναπτήρες να φέγγουν στο σκοτάδι και να γεμίζουν το θέατρο φωνές ψιθυριστές που σιγοτραγουδούν, να μη χαλάσουν ούτε λίγη από τη μαγεία της φωνής που ακούγεται από το πάλκο. Στα χείλη μου, μια μελωδία άγνωστη, μα σαν από χρόνια ακουσμένη, ο νους τη θυμάται. Τα μάτια μου γεμάτα με φως […]