Παράξενο που είναι… Τόσο πολύ παράξενο… Να σε αφήνω πίσω, ενώ δε θέλω. Να σε ξεχνάω, ενώ είσαι όλη μέρα κάτοικος του νου μου – σ’ ένα μικρό αυθαίρετο δυάρι (Δεν είχα χρήματα να χτίσω κάτι μεγαλύτερο, δεν είχα ανάκαρα, είχα λίγα όνειρα παραπάνω, μα μόνη μου πώς να χτίσω παλάτι;). Παράξενο… Θεέ μου πόσο […]