Με βλέπεις χαρούμενη, με ένα βλέμμα που ακτινοβολεί ευτυχία και αισιοδοξία. Με βλέπεις ευτυχισμένη, ερωτευμένη, με τα μυαλά να πετάνε στα σύννεφα και την καρδιά να τρέμει από τη χαρά.
Με βλέπεις μέσα στην τρέλα μου αφημένη, μέσα στον ενθουσιασμό που με έχει παρασύρει και με έχει μεταμορφώσει σε έναν ανέμελο άνθρωπο που πετάει κυριολεκτικά στα σύννεφα.
Και αμέσως, προσπαθείς να με ματαιώσεις, να με προσγειώσεις στη γη με άτσαλο τρόπο, να μου υπενθυμίσεις πως δεν πρέπει να αφήνομαι και πως θα πληγωθώ ξανά. Βιάζεσαι να μου θυμίσεις πως δεν πρέπει να αφήνομαι έτσι, πως δεν πρέπει να χάσω τη λογική μου και να παρασυρθώ από την τρέλα της τωρινής στιγμής.
Άσε με άνθρωπέ μου να το ζήσω, μη με προσγειώνεις.
Μη μου δηλητηριάζεις τη χαρά τώρα που τη βρήκα και μπορώ να την κρατάω λίγο στα χέρια μου. Μην έρχεσαι με τη σοφία σου θέλοντας να μου αποδείξεις πως εσύ είσαι ο ώριμος και εγώ μία ανέμελη που δε σκέφτομαι σωστά τα πράγματα. Άσε με να το ζήσω, άσε με να αφεθώ στη μαγεία της στιγμής. Τώρα που είμαι ευτυχισμένη, άσε με να αισθάνομαι έτσι. Και για όσο διαρκέσει, τίποτα δε ζει παντοτινά έτσι και αλλιώς σε αυτή τη ζωή.
Άσε με να τη ζήσω τη χαρά μου τώρα που με ευλόγησε η ζωή να την αισθανθώ. Και ας μη διαρκέσει για πάντα, ας σβήσει ακόμα και αύριο. Δεν πειράζει, ας ζήσω λίγα λεπτά ευτυχίας αληθινής, παρά να μην αισθανθώ πώς είναι αυτή ποτέ. Τώρα που έχω απέναντί μου τα μάτια που αγαπώ να με κοιτάζουν, τώρα που βγήκαμε για έναν καφέ και με κοιτάζει με αγάπη. Μην έρχεσαι με το αλαζονικό σου ύφος να μου πεις πως δεν πρέπει να τα δώσω όλα. Εγώ όλα θέλω να τα δώσω. Και ας μην πάρω τίποτα.
Μη μου δηλητηριάζεις τη χαρά, άσε με να αφεθώ σε αυτή, άσε να ζήσω τη δική μου ευτυχία, έστω για λίγα λεπτά..
Μαρία Σ.
