Αγαπημένη μου κατάθλιψη,
σου γράφω γιατί θα ήθελα να ξέρεις πως έχω αρχίσει να σε ξεπερνάω. Μπορεί να είσαι δυνατή, να με είχες παγιδεύσει επιδέξια όπως η αράχνη το θύμα της, αλλά η δική μου δύναμη είναι μεγαλύτερη.
Θα ήθελα να ξέρεις πως βρήκα τη δύναμη σήμερα να χαμογελάσω, έστω για λίγο. Το μαύρο χρώμα που κυριαρχούσε στην ψυχή μου δεν τη κυρίευσε. Δεν την άφησε η χαρά, η διάθεση για ζωή. Δεν είσαι τόσο δυνατή τελικά…
Καλή μου κατάθλιψη, σταμάτα πια να μαυρίζεις τη ζωή των ανθρώπων που πλησιάζεις. Σταμάτα να προσπαθείς να βυθίσεις την ψυχή μας στο σκοτάδι και στην ανικανότητα να διακρίνουμε το φως που υπάρχει παντού γύρω μας. Δεν είσαι δυνατή, αν ήσουν δε θα ήθελες να φέρνεις μαζί σου τόση απελπισία. Αδύναμη είσαι, που προσπαθεί να αισθανθεί δυνατή προκαλώντας το φόβο σε ψυχές ανθρώπων.
Αγαπημένη μου κατάθλιψη, σου γράφω γιατί θα ήθελα να γνωρίζεις πως οι δύσκολες μέρες, εκείνες με το κλάμα κάτω από τα σκεπάσματα, έχουν παρέλθει.
Θα ήθελα να σε θυμώσω, διαβεβαιώνοντάς σε, πως συνεχίζω να ονειρεύομαι, να γελάω, να υπάρχω. Συνεχίζω να ζωγραφίζω κάστρα στην άμμο και να σχεδιάζω το μέλλον. Δεν μπόρεσες να με εμποδίσεις να κοιτάξω μπροστά, δεν το κατάφερες. Ήσουν μία απλή περαστική από τη ζωή, ένας μουσαφίρης που ήρθε για λίγο στο μυαλό μου και όταν είδε πως δεν μπορεί να με λυγίσει, έφυγε.
Αγαπημένη μου κατάθλιψη, επιλέγω τη ζωή και όχι το σκοτάδι. Την ελπίδα και όχι το μαύρο. Επιλέγω να σε βγάλω από τη ζωή μου και μπορώ να το καταφέρω. Όλοι μπορούμε…
Μαρία Σκαμπαρδώνη
