Δως μου το χέρι σου κι άσε με να σου δείξω τι πάει να πει μοιράζομαι.
Όχι, όχι. Δε θέλω να γίνω η γυναίκα της ζωής σου…
Το ξέρω πως είμαι περαστική, όπως όλοι μας άλλωστε.
Είναι μονάχα που πνίγομαι. Κι έχω ένα κόμπο στο στομάχι.
Είναι, βλέπεις, που έχω γεμίσει μέσα μου με πεταλούδες, μπαλόνια, ροζ φλαμίγκο
κι ό,τι άλλο μπορεί να πετά. Κι όλα τους πασχίζουν να λευτερωθούν.
Άσε με, σε παρακαλώ, να στα χαρίσω.
Δέσε πάνω τους τα αγκάθια, τα γυαλάκια κι ό,τι άλλο έχει καρφωθεί μέσα σου και σε πληγώνει κι άφησέ τα να πετάξουν μακριά.
Και μη φοβάσαι. Δεν θα μείνω. Αρκεί μόνο να μου χαμογελάσεις και θα φύγω κι εγώ μαζί με κείνα.
Μονάχα δωσ’ μου λιγάκι το χέρι σου.
Ίσα να πιαστώ.
Πνίγομαι..
Δωσ’ μου το χέρι σου
