Στην Ελλάδα είχαμε ανέκαθεν καλή σχέση με τις τσέπες μας.
Βάζαμε συχνά το χέρι “στην τσέπη”( μέχρι πρότινος), για να κεράσουμε την παρέα και να περάσουμε καλά, είχαμε πάντα στο τσεπάκι μια λύση για όλα, κάποιοι είχαν και έχουν ειδικότητα να ”τσεπώνουν” και εξ αυτού και την άνεση να έχουν ”γεμάτη” φουσκωμένη ή τρύπια τσέπη και πάει λέγοντας.
Σιγά σιγά φαίνεται πώς κάνουμε χρήση άλλων εκφράσεων σχετικών.
Βάζουμε το χέρι βαθιά στην τσέπη, μένουμε με άδειες τσέπες και φιλοξενούμε ολοένα και πιο συχνά τα συμπαθέστατα καρκινοειδή μαλακόστρακα της τάξης των Δεκαπόδων και της υποτάξεως των βραχύουρων γνωστά και ώς καβουράκια.
Φτάσαμε λοιπόν να έχουμε μια τσέπη τσέπης με κίνδυνο να αλλάξουμε και την μόδα σιγά σιγά, ποιος θα πει όχι σε παντελόνια χωρίς τσέπες από δω και πέρα; Τι να βάλεις άλλωστε μέσα, άσε που είναι και έξτρα ύφασμα 2, 4, 6 τσέπες.
Μάλλον οι εκάστοτε κυβερνώντες τιμώντας την λαϊκή παράδοση ακολούθησαν το “καλύτερα άδεια τσέπη, παρά άδειο κεφάλι”, και είπαν να το εφαρμόσουν, αδειάζοντας βέβαια τις δικές μας τσέπες και κρατώντας το ”άδειο” κεφάλι για τους ίδιους.
Μας έχουν στην τσέπη τους ρε αδερφέ… είμαστε τερατάκια τσέπης… και αυτοί σκέτα τέρατα… πώς λέμε Βλάντ Τ(σ)έπες (you know… Dracula/eternal hunger for living blood)!
