Λίγες σταγόνες απ' τη σκέψη μας…
Έχει πανσέληνο απόψε, και μου λείπει η αγκαλιά σου. Να με κρατούσες σφιχτά… εσύ εγώ και η ροζ fleece κουβερτούλα μου. Αγκαλιά στον καναπέ, μπροστά στο παράθυρο, να κοιτάμε το γεμάτο φεγγάρι και ακριβώς από κάτω το δίδυμο αδερφάκι του. Αυτό που μόνο εμείς μπορούμε να δούμε. Από το μπαλκόνι μας. Αυτό το δίδυμο φεγγάρι […]
Σε έχει φιλήσει ποτέ το φεγγάρι; Κάποια βράδια όχι από εκείνα που φέγγει ολόγιομο, κάνοντας τα αστέρια γύρω του χλωμά, σχεδόν ανύπαρκτα και τα άλλα τα πιο μακρινά φεγγοβολούν κλέβοντας λίγη λάμψη και κάνοντας τον ουρανό πίνακα γεμάτο μαγικά λυχνάρια. Έχεις δει κάποια βράδια την ημισέληνο, περήφανη, σχεδόν ακρωτηριασμένη αλλά δυνατή, να στολίζει τον ουρανό […]
Περνάει ο χρόνος, καρδιά μου. Ακούς το ρολόι να χτυπά ρυθμικά, ο ήχος του τις νύχτες σε ξαγρυπνά. Πόσο ενοχλητικός… Και κάθε δευτερόλεπτο που μετρά, είναι άλλο ένα δευτερόλεπτο μακριά σου. Κι ο χρόνος δε μετρά για μας όπως για τους υπόλοιπους ανθρώπους. Έχει έναν τρόπο παράδοξο. Μοιάζουν αιώνες οι στιγμές. Κι εκείνες που περάσαμε […]
Ένα ολόγιομο φεγγάρι φωτίζει πάνω από στέγες και ταράτσες την πόλη, κι εγώ αποκαμωμένη, κάτω από την πράσινη τέντα του μπαλκονιού, μιας παλιάς γκρίζας πολυκατοικίας, που το φάρδος του μόλις χωρά την καρέκλα μου, ψάχνω να πάρω λίγο από το άρωμά του. Τριγυρισμένη από μικρές πρασινάδες, φυτεμένες σε γλάστρες, κρεμασμένες στην κουπαστή του μπαλκονιού ή […]
Η εμπιστοσύνη ήταν κάποτε μια λέξη που είχε σημασία για μας. Παλιότερα, είχε σημασία για όλους. Έδινες το λόγο σου για κάτι, έσφιγγες τα χέρια σου με κάποιου άλλου κι ήταν κανόνας άγραφος. Αλλάζουν οι καιροί… Κάτι μέρες που μοιάζουν βγαλμένες από την Κόλαση του Δάντη, έχοντας προσπεράσει το καθαρτήριο και την ευκαιρία να μετανιώσεις, […]
Ώρα να νιώσουμε σπίτι… (μια βάση για τις εξορμήσεις) Περιπλανώμενοι οδοιπόροι, με πυξίδα τον έρωτα σε ένα ταξίδι στον κόσμο. Γύρω μας γκρεμίζεται η πλάση, μα εμείς ταξιδευτές ταυτόχρονα, πλάστες και κτίστες… και δε μας νοιάζει. Γιατί εσύ κι εγώ μικροί δημιουργοί, θα δώσουμε ζωή με ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, την αγάπη μας, με ένα […]
Τώρα δηλαδή, εμείς είμαστε ξένοι; Δε σε γνωρίζω, δε με γνωρίζεις; Στη ζωή μου δεν υπήρξες ποτέ, τα μαλλιά μου δεν τα έχεις χαϊδέψει όπως χύνονταν κατάξανθα κύματα πάνω στα γόνατά σου, τα μάτια μου δεν τα έχεις κοιτάξει με θαυμασμό, δεν ερωτεύτηκες ποτέ τις ρυτίδες στο πλάι των ματιών μου, εκείνες που έλεγες, αποδείκνυαν […]
Ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον. Για αυτό εσύ κι εγώ το ζήσαμε μέσα στη νύχτα. Μόνο που εμένα μου αρέσει το φως, το σκοτάδι με κουράζει. Να το μαρτυρήσω, ή να μην το μαρτυρήσω; Να της το πω κι εκείνης να το ξέρει ή να μην της το πω; Να της πω πως έχω περάσει […]
Όποιος τιμωρείται, δεν είναι πια εκείνος που έχει κάνει την πράξη. Είναι πάντα ο αποδιοπομπαίος τράγος. είπε κάποτε ο Νίτσε… Σκεφτόμουν έντονα τι σου αξίζει να πάθεις, πώς να τιμωρηθείς για όσα έχω νιώσει, έχω ζήσει, για τις στιγμές που έκλαψα, που μούσκεψε το μαξιλάρι μου από τα δάκρυα, για την ανάσα μου που κοβόταν […]
Θέλω να σου διηγηθώ μια παραβολή, για διδακτικούς σκοπούς. Ήσουν, λέει, με έναν άνθρωπο που σου θύμιζε τον εαυτό σου και είχε τα ίδια πάθη με σένα για την ελευθερία και για να ταξιδέψει τον κόσμο. Στην αρχή απόρησες πως τον έφερε η ζωή στο δρόμο σου, πώς γίνεται να υπάρχει κάποιος σαν αυτόν και […]
Σβήνω και γράφω, γράφω και σβήνω. Θα μου πεις στην αναζήτηση της τελειότητας… Όχι, μικρή μου αγάπη. Διορθώνω τα γραπτά μου, μην τυχόν διαβάσεις, μην τυχόν καταλάβεις κάτι από μένα, μην τυχόν νιώσεις, μην τυχόν αναγνωρίσεις κάτι δικό μας. Φόβος είναι και αν. Αυτό το μην τυχόν. Μην τυχόν θυμηθείς λίγο ιδιαίτερα, το πρόσωπό μου, […]
Η Δαμόκλειος σπάθη πάνω από το κεφάλι μου, απειλεί το θρόνο του ερωτά μου. Κάθε φορά που την κοιτάζω, βλέπω το κεφάλι μου να σκίζεται στα δύο. Ύστερα πάλι το στρέφω χαμηλά, στο επίπεδο των ηδονών. Μερικές φορές, βυθισμένη στη μέθη των απολαύσεων, ξεχνώ τη συμφωνία που έχω κάνει με το διαβολικό φτερωτό αγγελάκι, ξεχνώ […]