Αφουγκράζομαι τα λόγια της σιωπής. Ακούω τη γαλήνη. Την τυφλή ηρεμία παρακολουθώ, Της θάλασσας τη ζωή. Άβυσσος, βάθος αμέτρητο. Άραγε, θάλασσά μου, Το κύμα σου σα σκάει Με θυμάται έστω και λίγο; Διαβρώνει το κύμα τη σιγουριά μου Κι έπειτα εγώ αγγίζω, Νιώθω τη δική του απαλότητα, Μια ευθύνη, μια ανάγκη… δεν ξέρω. Πες το […]