Έκπληκτη, περπατώντας βρίσκω μια πέτρα, με μοναδικό σχήμα, κυματιστά χρώματα, εντυπωσιακή! Σκύβω, την κρατάω στη παλάμη μου και οι εκπλήξεις συνεχίζονται. Μ’ ένα απλό γύρισμα, έχει σχήμα καρδιάς. Φοβερό! Μια βαρετή ημέρα…σ’ ένα απλό διάβα συναντώ ένα αριστούργημα, ένα κόσμημα που μου έφτιαξε τη μέρα, μου έδωσε συναισθήματα, λόγο για να χαρακτηρίσω τη μέρα μοναδική.
Έδωσα μεγαλύτερη αξία από το φυσιολογικό. Καμία κίνηση μου δε γινόταν, χωρίς την πέτρα μου. Όλα μαζί της και πονούσα, όταν την άφηνα μόνη της, μου έλειπε, ήθελα να είμαι κοντά της, να την προστατεύω και να με προστατεύει. Μια διαφορετική, μοναδική δύναμη… Ένας νέος κόσμος συναισθημάτων, καμία σχέση με τα προηγούμενα, πηγή έμπνευσης και δημιουργίας. Για μένα. Ναι! Πολύ δυνατό. Απερίγραπτο.
Για εκείνον… τίποτα. Τον γνώρισα, τον θαύμασα, τον αγάπησα, μα εκείνος παρέμεινε πέτρα.
Η χαρά μου κ η τύχη μου έμειναν μόνο εκεί, να με κοιτάζουν από μακριά και να μη μπορούν να με πλησιάσουν, να με αγγίξουν. Πόνεσα. Όχι, γιατί έδωσα. Πόνεσα γιατί μπορούσα να δώσω κι άλλα. Είχα να δώσω.
Δεν έπαιρνες, κύριε πέτρα. Σταμάτησες να θέλεις την παρουσία μου, την προστασία μου. Αρνήθηκες ότι έδινα. Δικαίωμά σου.
Η επόμενη κίνηση μου, να φύγω, να ελευθερωθώ πριν αρχίσω να πετρώνω κι εγώ. Δοξάζοντας το σύμπαν που ήμουν πάνω από την πέτρα και δεν ήταν εκείνη, που έπεσε από τον ουρανό στο κεφάλι μου. Και με τη σχετική αμνησία, να ακολουθώ τα λάθη σου και να τα θεωρώ ευκαιρίες επανασύνδεσης.
Σε λάτρεψα κ σε αγάπησα, πέτρα. Γέμισα συναισθήματα, αλλά τίποτα δεν σε άλλαξε.
Εγώ προσπέρασα.
Γ. Μ.
