Νύχτα! Ο ουρανός σκοτείνιασε, οι δρόμοι άδειασαν και δεν ακούγεται πια, τίποτα. Οι άνθρωποι έχουν κρυφτεί μέσα στα σπίτια τους. ‘Αλλοι έχουν κουκουλωθεί κάτω από τα σκεπάσματά τους κι έχουν αφεθεί στην αγκαλιά του Μορφέα.
Κι όμως, υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι: Αυτοί που – εκείνη τη στιγμή – αφήνουν την ψυχή τους να αναπνεύσει ελεύθερη. Χωρίς αυτούς τους κοινωνικούς καθωσπρεπισμούς που μας επέβαλλε η κοινωνία για να μας ελέγχει. Αυτές οι λίγες ώρες, είναι η ευκαιρία να βγει στην επιφάνεια η αλήθεια, η δική μας αλήθεια. Τις ώρες που οι άλλοι κοιμούνται και δε θα τη σχολιάσουν, ούτε θα τη χλευάσουν.
Η νύχτα είναι μία μοναδική ευκαιρία, να έρθεις κοντά σε όλα εκείνα που πραγματικά λαχταρά η ψυχή σου, τις σκέψεις εκείνες, που απωθείς μέσα σου κατά τη διάρκεια της ημέρας και σε φοβίζουν. Και έτσι, αφήνοντας την ψυχή σου γυμνή, μπορείς να ζωγραφίσεις πάνω της, να την ακούσεις. Να αφουγκραστείς τις αγωνίες, τα πάθη, τα λάθη, που δε σε αφήνουν πολλές φορές να κοιμηθείς και καταλήγεις να στριφογυρνάς σε ένα μαξιλάρι.
Το σκοτάδι δε με φόβισε ποτέ. Είναι εκείνο που μου έδειξε πόσο σημαντικό είναι το φως. Και μέσα στη νύχτα, εκείνες τις λιγοστές ώρες πριν ξημερώσει, βρήκα ξανά τον εαυτό μου. Εκείνες τις ώρες που δε με έβλεπε κανείς κι άφηνα την ψυχή μου να ξεσπάσει, σαν ένα μανιασμένο ποτάμι που παρασέρνει στο διάβα του τα πάντα. Την αγαπώ τόσο πολύ τη νύχτα!
Και πάλι ξημέρωσε. Δεν πειράζει. Θα περιμένω να ξανάρθει η νύχτα. Θα αναμένω τις αγαπημένες μου ώρες που θα βλέπω τον εαυτό μου χωρίς μάσκα και περιτυλίγματα. Θα κοιτάζω τον ουρανό και θα αντιλαμβάνομαι, πόσο – τελικά – μικροί είμαστε μπροστά στο απέραντο σύμπαν… εμείς και τα προβλήματά μας.
Μαρία Σ.