Χρόνια μου πολλά!
Στα πρώτα -άντα συν 1.
Γεννήθηκα μια – υποτίθεται – ανοιξιάτικη μέρα, με ένα μέτρο χιόνι, ακουμπισμένο στους δρόμους, τα πεζοδρόμια, τις στέγες και τις ταράτσες των σπιτιών.
Χρόνια πολλά, μαμά και μπαμπά! Γιατί μαζί μου γιορτάζετε κι εσείς. Τριάντα ένα χρόνια με αγάπη, λίγο γκρίνια, κανένα καβγαδάκι, γερές αντοχές στα αλλεπάλληλα γιατί της παιδικής ηλικίας, προσπάθειες ατέρμονες να με διδάξετε τον κόσμο, την κριτική σκέψη, το όνειρο, τις θεμελιώδεις αρχές, την κοινωνία, πάλη με την επαναστατική εφηβεία, ανησυχία στις βραδινές εξόδους και τα μακρινά ταξίδια, μικρή απελπισία που έχουν ένα ενήλικο παιδί.
Δεν πέφτω στην παγίδα να μεγαλώσω, ο χρόνος μονάχα περνάει κι αυξάνει ο αριθμός στα κεράκια που σβήνω κάθε χρόνο.
Κάνω μόνο έναν απολογισμό και σκέφτομαι πως ίσως ήρθε η ώρα να φτιάξω μια λίστα με όλα εκείνα που ονειρεύομαι (πρώτον γιατί ξεχνάω και δεύτερον γιατί ονειρεύομαι υπερβολικά πολλά και ταυτόχρονα ή ενθουσιάζομαι και μετά ξεφουσκώνει ο ενθουσιασμός).
Τριάντα ένα λοιπόν. Σε αντίθεση με όλους εκείνους που φοβούνται έναν αριθμό και όλους εκείνους που παθαίνουν κατάθλιψη… τίποτα δε μου δίνει μεγαλύτερη χαρά από αυτή τη μέρα, από το να συμπληρώνω άλλη μια χρονιά σβήνοντας τα κεράκια μιας μπισκοτοσοκολατένιας τούρτας.
Η ζωή δεν προσπερνά αν δεν της το επιτρέψεις, ούτε μετρά αντίστροφα ο χρόνος. Τριάντα ένα περήφανα όμορφα χρόνια. Κάνω μια πρόποση στα επόμενα που θα έρθουν. Με πίκρες και γλυκές στιγμές,με δάκρυα και γέλια, με τρέλες που γίνονται όμορφες αναμνήσεις, ασυμβίβαστα όνειρα, χαμόγελα, ταξίδια, ανοιχτούς ορίζοντες, ανθρώπους.
Η ζωή διαρκεί όσο ένα μεγάλο φιλί, όσο ένα λουλούδι, ένα χαμόγελο, ένα δάκρυ, ένας έρωτας, ένα όνειρο. Κι ύστερα κάνεις μια καινούρια αρχή.
Καλημέρα στα τριάντα δύο μου χρόνια που ήρθαν και μου χτυπούν την πόρτα!