Να μην ξανάρθεις. Γιατί θα περιμένω. Γι’ αυτό να μην ξανάρθεις. Για να μην ξανανοίξω μια πόρτα για σένα, ένα παράθυρο, μια χαραμάδα.
Να μην ξανάρθεις ποτέ. Να φύγω, να πω αντίο σε όλα όσα άγγιξες, σε όλα όσα ακούμπησε το βλέμμα σου. Να μην κοιτάξω πίσω. Να μην αφήσω την υπόσχεση πως κάποτε θα επιστρέψω.
Δε θα ξανάρθω. Γιατί δεν έπρεπε να έχω έρθει από την αρχή. Δε θα σε κατατάξω στα λάθη μου. Τον τόπο αυτό θα πω λάθος. Γιατί τόπο δεν είχα ποτέ κι αυτόν εδώ τον είπα σπίτι.
Δε θα ξανάρθω ποτέ. Θα κλάψω λίγο, μα θα στεγνώσουν τα δάκρυα, θα αδειάσει το μυαλό μου, θα μεγαλώσει η καρδιά μου, θα πέσω, θα ξανασηκωθώ. Γιατί έτσι κάνω. Μα δε θα ξανάρθω.
Να μη μ’ αγαπάς. Να μη με θυμάσαι. Να μην ξέρω. Να μη σε ξέρω. Να μη σε θυμάμαι. Να γίνεις ξένος. Κι αν ποτέ σε συναντήσω (μπα… δε νομίζω) ίσως να χρειαστεί να ξανασυστηθούμε.
Πάντα φοβόμουν μήπως ξεχάσω. Τώρα ονειρεύομαι τις νύχτες πως θα ήταν αν έσβηναν όλα. Όχι επιλεκτικά εσύ. Όλα. Και να’ μαι πάλι ένα άγραφο χαρτί στο πουθενά, στο πότε…
Να μη σ’ αγαπώ. Να μη σε νιώθω, να μη σε φοβάμαι, να μη σε νοιάζομαι, να μη σε θέλω, να μη σε πονάω. Να χαθείς σε ένα όνειρο, σε ένα ουράνιο τόξο. Κι ύστερα να πιάσει πάλι βροχή.
Να μη μοιάζει η θάλασσα στα μάτια σου. Μονάχα αυτήν έχω. Κι αν σε θυμίζει πρέπει κι αυτή να την απαρνηθώ, όπως εκείνο το τραγούδι που είπες ότι σ’ αρέσει. Δε θα το ξανακούσω κι ας μου άρεσε κι εμένα.
Όλα τα αρνούμαι. Το όνομά σου, το φιλί σου, το χάδι σου, τα μάτια σου. Δε σε γνώρισα, άρα δεν έχω τίποτα να θυμάμαι. Δεν μου μίλησες, δε με φίλησες, δε σε άγγιξα. Δεν υπήρχες. Δε γεννήθηκες, άρα δεν μπορεί να’ χεις πεθάνει.
Δεν είσαι εδώ. Δεν είμαι εδώ. Δε σου γράφω. Δε σε σκέφτομαι. Δε μετανιώνω. Τίποτα δεν έγινε.
Δε ζητάω συγγνώμη. Δε σε πλήγωσα. Δε σε συγχωρώ. Δε με πόνεσες.
Δεν πίνω. Δεν καπνίζω. Δεν κλαίω.
Είμαι καλά. Χαμογελάω. Αρκεί να μην ξανάρθεις…
Μηδενίζω. Για ν’ αρχίσω πάλι απ’ την αρχή.
