Σε καταστρέφω
Μέρα με τη μέρα.
Σε βασανίζω ανελέητα
Κι ο πόνος που αντικρύζω στα μάτια σου δε με σταματά.
Κι ας πονώ εγώ πιο πολύ,
Κι ας με ματώνει αυτό ο πόνος.
Με μισώ.
Σου το ορκίζομαι.
Με μισώ.
Γιατί δεν μπορώ να με σταματήσω,
Δεν υπάρχουν πια φρένα.
Και σε πληγώνω
Εσένα, τον μόνο άνθρωπο που μ’ αγάπησε,
Ειλικρινά κι ανιδιοτελώς.
Αλήθεια τι μου συμβαίνει;
Δεν ξέρω ν’ απαντήσω,
Μα κάθε μέρα γίνεται χειρότερη.
Εγώ γίνομαι χειρότερη.
Περισσότερο επιθετική,
Περισσότερο επικίνδυνη.
Χωρίς να θέλω,
Χωρίς να το έχω στόχο απώτερο,
Χωρίς σκοπό.
Ξεσπώ επάνω σου το μίσος που νιώθω για μένα…
Γιατί με ανέχεσαι ακόμη;
Γιατί μ’ αγαπάς;
Πως τολμάς;
Πως μπορείς όταν ούτε εγώ πια δεν μπορώ;
Original content here is published under these license terms:
X
License Type:
Read Only
License Abstract:
You may read the original content in the context in which it is published (at this web address). No other copying or use is permitted without written agreement from the author.
Πέρασαν σχεδόν 30 χρόνια κι ακόμα να μεγαλώσει. Γαλουχήθηκε με παραμύθια και πιστεύει στον έρωτα σαν αθεράπευτα ρομαντική. Γράφει γιατί έχει ανάγκη να σβήσει τα πάθη της. Μερόνυχτα με ένα χαρτί κι ένα μολύβι ή ακουμπισμένη σε ένα πληκτρολόγιο. Φοβάται μήπως ξεχάσει και ξέρει πως "Scripta manent, verba volant.". Σιχαίνεται το πρωινό ξύπνημα και πίνει τον καφέ της γλυκό. Δε μετανιώνει, μόνο ονειρεύεται. Ελεύθερη κι αυθόρμητη. Πιστεύει στο καλό μέσα στους ανθρώπους.
"Νοημοσύνη είναι μόνο μία. Η συναισθηματική."
