Ρόδο μου μυρωμένο, κορμί αγαπημένο
Και τούτο’ δω το βράδυ το φεγγάρι είναι κρυμμένο.
Δε θα μπορώ να δω τα γαλανά σου μάτια
Μονάχα μες στην αγκαλιά σου να γίνομαι κομμάτια
Κι όταν σ’ αγγίζω να χάνομαι μπορώ στο σώμα σου επάνω
Όσο χτυπούν τα πλήκτρα μελωδίες στο πιάνο.
Και τούτο’ δω το βράδυ το φεγγάρι είναι κρυμμένο.
Άδικα ψάχνω τα δυο μάτια σου να βρω, άδικα περιμένω.
Έτσι ακούω τα λόγια που θα θέλεις να μου πεις.
Ακούω και κρατώ τούτα τα λόγια μες στα μύχια της ψυχής
Ενώ σ’ αγγίζω κι ονειρεύομαι τα δυο σου μάτια που προσμένω
Τα γαλανά σου μάτια δεν μπορώ να δω
και τούτο’ δω το βράδυ το φεγγάρι είναι κρυμμένο.
Original content here is published under these license terms:
X
License Type:
Read Only
License Abstract:
You may read the original content in the context in which it is published (at this web address). No other copying or use is permitted without written agreement from the author.
Πέρασαν σχεδόν 30 χρόνια κι ακόμα να μεγαλώσει. Γαλουχήθηκε με παραμύθια και πιστεύει στον έρωτα σαν αθεράπευτα ρομαντική. Γράφει γιατί έχει ανάγκη να σβήσει τα πάθη της. Μερόνυχτα με ένα χαρτί κι ένα μολύβι ή ακουμπισμένη σε ένα πληκτρολόγιο. Φοβάται μήπως ξεχάσει και ξέρει πως "Scripta manent, verba volant.". Σιχαίνεται το πρωινό ξύπνημα και πίνει τον καφέ της γλυκό. Δε μετανιώνει, μόνο ονειρεύεται. Ελεύθερη κι αυθόρμητη. Πιστεύει στο καλό μέσα στους ανθρώπους.
"Νοημοσύνη είναι μόνο μία. Η συναισθηματική."
