Η Καληνύχτα μας

Θυμάμαι ακόμα τόσο έντονα εκείνο το βράδυ. Θυμάμαι τόσο έντονα το άρωμα σου, τη μυρωδιά σου. Το ρυθμό της καρδιάς σου και την απαλή ανάσα σου πάνω στα μαλλιά μου, καθώς είχα στριμώξει το πρόσωπο μου στο λαιμό σου ανασαίνοντας βαθιά σαν μην υπάρχει αύριο, σαν να ήταν η τελευταία ανάσα οξυγόνου στον πλανήτη… σαν να ήξερα ότι θα ήταν η τελευταία φορά.

Ένα βράδυ πριν το μεγάλο σου ταξίδι. Ένα βήμα πριν αλλάξει η ζωή και των δυο μας, μα εγώ δεν κοιμήθηκα. Δεν έκλεισα τα μάτια μου λεπτό, ούτε σταμάτησα να μετράω τους χτύπους σα δευτερόλεπτα. Κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε σε έφερνε όλο και πιο κοντά στη φυγή σου, στην αλλαγή σου, μακριά από μένα. Κάθε λεπτό που περνούσε ήξερα πως δε θα ξαναγυρίσει, πως πρέπει να ζήσω όσο πιο αληθινά μπορώ, να μη χάσω ούτε ένα. Άλλη μια ανάσα και πλημμυρισμένη από την μυρωδιά της ασφάλειας σε έσφιξα πιο κοντά μου. “Μία τελευταία φορά”, είπα.

“Θα είναι σαν να μην έφυγα ποτέ.”, είπες. Όμως τα μηνύματα λιγόστεψαν, οι κλήσεις ελάχιστες και  σύντομες. Τα ενδιαφέροντα άλλαξαν, η καθημερινότητα διαφορετική. Αλλάξαμε και οι δύο, μα εσύ ακόμα πιο πολύ. Ένα πράγμα θυμόμασταν για αρκετό καιρό και αυτό ήταν εκείνη η Καληνύχτα.

Το μαξιλάρι σου δεν έφτανε για να αντικαταστήσει αυτή τη μυρωδιά, ούτε η μπλούζα σου έπειτα. Η κουβέρτα ήταν το τελευταίο που παρέμεινε λίγη αίσθηση της, και την είχα για τις ώρες που μου έλειπες περισσότερο, μα σιγά σιγά χάθηκε και αυτή. Όμως κάθε βράδυ σου έλεγα “Καληνύχτα”.

Άλλαξα σπίτι και ζωή. Σκληρή με κάθε πλησιέστερο συναίσθημα. Ανήμπορη πλέον να το καταλάβω και να το νιώσω. Θέτοντας δικά μου μέτρα για τη ζωή και περιοριστικά μέτρα. Η πλευρά σου στο κρεβάτι έγινε η δικιά μου για να πάψει το χέρι μου να σε ψάχνει στο κενό. Η κούπα του καφέ σου έγινε δική μου για να μη τη βλέπω εκεί στο ράφι αμετακίνητη και σκονισμένη. Γέμισα ότι κενό άφησες στη ζωή μου… μα ακόμα, πριν κοιμηθώ σου λέω “Καληνύχτα”!

Δείτε ακόμη...

Απάντηση