Μικρή λάτρευα τα παραμύθια. Έτσι ονειροπόλα όπως ήμουν, με συνέπαιρναν οι ιστορίες αγάπης, τ’ άσπρα άλογα και τα κάστρα. Ακόμα και η κακιά μάγισσα δεν ήταν και τόσο κακιά για μένα. Ποιος ξέρει τι πληγωμένη ψυχή ήταν και αυτή. Η ασχήμια είναι ένα προσωπείο που κρύβει πόνο, θλίψη κι απογοήτευση. Ναι. Πίστευα στο ένα μικρό, κρυμμένο κομμάτι καλοσύνης και στον κακό της υπόθεσης.
Μεγαλώνοντας – όχι μόνο συνέχισα να αγαπώ τα παραμύθια αλλά άρχισα να πιστεύω και πως υπάρχουν. Η αληθινή αγάπη. Οι θυσίες. Ο πρίγκιπας με το άσπρο άλογο… Παρομοίαζα καταστάσεις της πραγματικής ζωής με μυθοπλασίες και παραμύθια νομίζοντας πως και αυτά θα έχουν το ίδιο χαρούμενο τέλος. “Η Ραπουνζέλ”, “Η χιονάτη και οι επτά Νάνοι”, “Η Ωράια Κοιμωμένη”. “Το ασχημόπαπο που έγινε κύκνος”… Ήταν το αγαπημένο μου για κάποιο διάστημα. Και μετά έχουμε την “Πεντάμορφη και το Τέρας”.
Έφτασε η στιγμή που συνάντησα και εγώ το “τέρας” μου… και ήταν το πιο όμορφο Τέρας του κόσμου. Και για αυτή την ομορφιά ξέχασα το παραμύθι μου και το ηθικό δίδαγμα που μου είχε δώσει. Ξέχασα ότι η ομορφιά δεν βρίσκεται στα μάτια και στο πρόσωπο. Ξέχασα πως και ο Πρίγκιπας πριν γίνει Τέρας ήταν τόσο όμορφος και αλαζόνας μέχρι που πήρε το μάθημα του, πόνεσε, αγάπησε και ύστερα φάνηκε ο χρυσός που έκρυβε μέσα του. Ξέχασα πως κάθε ιστορία έχει και αντίστροφη εκδοχή…
Πίστεψα και εγώ στο τέρας που είχα δίπλα μου. Πίστεψα στο χρυσό που έκρυβε μέσα του. Στο χρυσό που πίστευα εγώ ότι είχε. Τα μάτια του δεν είχαν ομορφιά, μόνο χρώμα. Το χαμόγελο του ήταν λαμπερό, μα τόσο ψεύτικο. Ψεύτικο, μα τόσο ελκυστικό και όμορφο που σαν υπνωτισμένη ήμουν καθηλωμένη εκεί. Δίπλα του. Παρά την περιφρόνηση και την ταπείνωση του. Παρά τις προσβολές και την αδιάφορη συμπεριφορά. Περίμενα ο “χρυσός” να φανεί στη ψυχή του. Να φανεί στα μάτια του.
Όμως δεν φάνηκε ποτέ.
Γιατί το Τέρας δεν πόνεσε, πόνεσε εμένα…
Το Τέρας δεν αγάπησε, αγάπησα εγώ…
Το Τέρας δεν έμεινε μόνο του, έμεινα εγώ…
Και ο χρυσός δεν φάνηκε ποτέ. Μια πέτρα ήταν τελικά σαν όλες τις άλλες. Με ένα εντυπωσιακό περιτύλιγμα…
Και η “Πεντάμορφη” έγινε ένα “Τέρας”.
Δεν έζησαν αυτοί καλά. Ούτε οι άλλοι καλύτερα.
