Λίγες σταγόνες απ' τη σκέψη μας…
Μην πέφτεις με τα μούτρα! Πρόσεχε! Μην ενθουσιάζεσαι! Μην ονειρεύεσαι! Μη βιάζεσαι! Μα καλά, είναι δυνατόν να πιστέψει ποτέ κανείς πως θα ακούσω τέτοιες συμβουλές; Όλοι γύρω μιλάνε, μιλάνε, μιλάνε. Στα μικροπρεπή μυαλά τους δε θέλω να βρεθώ, δε θέλω να δω με τα δικά τους μάτια. Ένας θόρυβος οι ομιλίες στ’ αυτιά μου. Εγώ […]
Ήσουν μπλέξιμο. Το κατάλαβα από τη πρώτη φορά που με κράτησες σφιχτά στην αγκαλιά σου. Ήταν ένα μπλέξιμο από αυτά που συνήθως τρέχω να σωθώ, όντως ήδη χιλιοκαμμένη, τσουρουφλισμένη, όπως θα έλεγε και η γιαγιά μου. Έχοντας βιώσει το ξε-μπλέξιμο με τον άσχημο τρόπο αρκετές φορές. Αυτό το μπέρδεμα, εν ολίγοις, που δημιουργείται πάντα τη χειρότερη […]
Δε σου είπα ποτέ πόσο φοβάμαι. Σε κοίταζα πάντα και λίγο αφ’ υψηλού. Από τη μία αναθρεμμένη βασίλισσα, μαθημένη και λιγάκι με υπηκόους και τα χατήρια της καλά καμωμένα και τον κόσμο ολάκερο στα πόδια της, αν θέλει να τον κλωτσήσει. Από την άλλη να σε ξέρω τόσο καλά, εσένα, τον άγνωστο, να σε διαβάζω […]
Νύχτα! Ο ουρανός σκοτείνιασε, οι δρόμοι άδειασαν και δεν ακούγεται πια, τίποτα. Οι άνθρωποι έχουν κρυφτεί μέσα στα σπίτια τους. ‘Αλλοι έχουν κουκουλωθεί κάτω από τα σκεπάσματά τους κι έχουν αφεθεί στην αγκαλιά του Μορφέα. Κι όμως, υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι: Αυτοί που – εκείνη τη στιγμή – αφήνουν την ψυχή τους να αναπνεύσει ελεύθερη. […]
Ήταν ένα μικρό παιδί. Κανονικά μικρό. Δηλαδή, δημοτικό. Ζούσε μια ήσυχη ζωή, «κανονική», πολύ ήσυχη. Όλα κυλούσαν ομαλά, σχεδόν βαρετά. Ώσπου μια μέρα, έβγαλε ένα τεράστιο εξόγκωμα στο σώμα του. Ήταν σε σημείο που φαινόταν, οπότε η αλλαγή ήταν μεγάλη. Ο γιατρός του χωριού, είπε ότι δεν θα φύγει ποτέ. Αλλά δεν πειράζει, δεν είναι […]
Μικρή λάτρευα τα παραμύθια. Έτσι ονειροπόλα όπως ήμουν, με συνέπαιρναν οι ιστορίες αγάπης, τ’ άσπρα άλογα και τα κάστρα. Ακόμα και η κακιά μάγισσα δεν ήταν και τόσο κακιά για μένα. Ποιος ξέρει τι πληγωμένη ψυχή ήταν και αυτή. Η ασχήμια είναι ένα προσωπείο που κρύβει πόνο, θλίψη κι απογοήτευση. Ναι. Πίστευα στο ένα μικρό, […]
Στα αυτιά μου βουΐζει η φωνή σου να μου λέει πως η ζωή είναι άσπρη και μαύρη, ούτε καν κάποια απόχρωση του γκρι. Η απολυταρχία σου και η ισχυρογνωμοσύνη σου, με κάνουν να φοβάμαι πως λάθος πίστευα τόσα χρόνια ρομαντικά κι αιθέρια πλασμένο τούτο τον κόσμο. Ο χαρακτήρας μου εύπλαστος πηλός στα χέρια σου, ενώ […]
Μίλησέ μου, τις νύχτες εκείνες που σε πνίγει η σιωπή. Μίλησέ μου, τις ώρες εκείνες που οι λυγμοί δυναμώνουν. Μίλησέ μου, τις μέρες εκείνες που φοβάσαι απ’ το σπίτι να βγεις. Μίλησέ μου, τις στιγμές που η ανάγκη κραυγάζει στο στήθος σου. Κι αν πνίγεσαι, κι αν πονάς, κι αν φοβάσαι, εδώ είμαι… Μίλησέ μου… […]
Στα νέα ξεκινήματα, ο φόβος για το άγνωστο σε κατατρέχει και δε σ’ αφήνει να χαρείς ειλικρινά, να χαρείς με τον εαυτό σου, για τον εαυτό σου, τις νέες εμπειρίες που έρχονται στη ζωή σου, τους ορίζοντές που ανοίγονται διάπλατα μπροστά σου έτοιμοι και διαθέσιμοι για εξερευνήσεις. Στην επίσημη πρώτη, τη στιγμή που οι πόρτες […]
Απέναντί μου εκείνο το πρόσωπο, Πίσω από τις διπλές, βαριές σιδεριές. Μας χωρίζουν πολλά, Μα αναπνέουμε τον ίδιο βαρύ, υγρό, πνιγερό αέρα, εδώ στο υπόγειο. Ίσως μιλάμε την ίδια γλώσσα. Δεν ξέρω, δεν του μίλησα ποτέ. Μπορεί ακόμα να πιστεύουμε στην ίδια ιδέα, Να’ χουμε τις ίδιες αρχές, τις ίδιες αξίες, την ίδια φιλοσοφία. Άραγε […]
Καθισμένη στην απόμερη γωνιά της μοναξιάς που δημιούργησε το μυαλό μου για να αμύνεται στις επιθέσεις των συναισθημάτων απολαμβάνω με απάθεια τη ζωή. Γύρω χιλιάδες ανθρώπων νιώθουν απόγνωση, απελπισία, πόνο, έρωτα, αγάπη, χαρά… Πόσο μικροί μου φαίνονται… πόσο αδύναμοι! Δεν έχουν ιδέα πόση δύναμη κρύβει η δική μου φαινομενική σκληρότητα, η δική μου φαινομενική απάθεια… […]
Είναι κάτι βράδια, αξημέρωτες αγάπες Που ενώ ο πόνος έχει γίνει συγκάτοικος στη μοναξιά, Ακόμη περιμένεις το φεγγάρι να γλιστρήσει κάτω απ’ την πόρτα σου, Να μπει κρυφά στο μικρό δωμάτιο, Να σιγοψιθυρίσει μες στ’ αυτί σου Γλυκά, ανομολόγητα «σ’ αγαπώ» Κι έπειτα απ’ τις χαραμάδες να ξεφύγει πάλι μόνο. Αυτά τα βράδια με τα […]