Στα νέα ξεκινήματα, ο φόβος για το άγνωστο σε κατατρέχει και δε σ’ αφήνει να χαρείς ειλικρινά, να χαρείς με τον εαυτό σου, για τον εαυτό σου, τις νέες εμπειρίες που έρχονται στη ζωή σου, τους ορίζοντές που ανοίγονται διάπλατα μπροστά σου έτοιμοι και διαθέσιμοι για εξερευνήσεις.
Στην επίσημη πρώτη, τη στιγμή που οι πόρτες ανοίγουν, σε ζαλίζει ο αέρας που φέρνουν, ο αέρας μιας νέας ιδέας, ο αέρας καινούριων προσώπων που χαμογελούν δίπλα σου, ματιών που σε κοιτάζουν και σε καλωσορίζουν.
Στην πρεμιέρα θα’ θελες να κρυφτείς στις κουίντες και τα φώτα της ράμπας να μείνουν σβηστά, οι κουρτίνες να μην σηκωθούν ποτέ και κανείς να μη σε ψάξει. Κανείς να μην καρφώσει τα μάτια του πάνω σου, κανείς να μην περιμένει τίποτα.
Κάθε πρωτιά μια δυσκολία, ένα άγχος, η καρδιά σου σφίγγεται, ανελέητη αϋπνία το προηγούμενο βράδυ δε σε αφήνει να ησυχάσεις, κι αν καταφέρεις τελικά να κοιμηθείς τα όνειρα γίνονται εφιάλτες που σε τρομοκρατούν και σε στοιχειώνουν ενώ το χαμόγελο στην επίσημη πρώτη μοιάζει καρφωμένο βεβιασμένο, προσποιητό, τα χέρια σου ιδρωμένα σε μια χειραψία που δεν ξέρεις αν θα φανεί τρομακτικά εγκάρδια ή τόσο αδύναμη.
Τα μάτια σου ανεξέλεγκτα, πλανώνται στο χώρο, ψάχνουν κάτι γνώριμο να γαντζωθούν κι αν δεν το βρουν απογοήτευση, μελαγχολία.
Καχυποψία στη συναναστροφή και καθένας που σε πλησιάζει όσο φιλικός κι αν μοιάζει, όσο αγγελικά πλασμένος θυμίζει δαίμονα στο νου σου.
Εσύ απορημένος δεν καταλαβαίνεις που βρίσκεσαι. Θα πάρεις το χρόνο σου για να παρατηρήσεις, να μάθεις σιγά σιγά έναν ολόκληρο καινούριο κόσμο, να εγκλιματιστείς, να συνηθίσεις κι ύστερα όλα ίσως μοιάζουν τόσο κοινότοπα και εσύ θα καταλήξεις να γελάς με την επίσημη πρώτη.
