Στα τραγούδια που σου γράφω τις νύχτες κι ονειρεύομαι μέσα στις μουσικές που με ταξιδεύουν, ένα ζευγάρι μάτια – τα δικά σου – σ’αυτά παλεύω να σου πω, πόσο πολύ έχω αγαπήσει την ψυχή σου. Με τα δάχτυλά μου να βολτάρουν στα πλήκτρα ενός πιάνου με ουρά – που κάνει το δωμάτιο να μοιάζει με […]

Καθισμένη σε μια παραλία, με τα πόδια βυθισμένα στην υγρή άμμο και το κύμα να σκάει στα βραχάκια μπροστά μου, με τις σταγόνες να βρέχουν το πρόσωπό μου, όπως τις φέρνει ένας δυνατός μυκονιάτικος άνεμος, προσπαθώ να βρω λίγες λέξεις να σου γράψω. Να μάθεις πως περνάω όταν είμαι μακριά σου. Μη μου απαντήσεις ποτέ. […]

Δε  με γνωρίζω και δε με ορίζω πια. Οι εκπλήξεις που μου παρέχει ο εαυτός μου καθημερινά, με αφήνουν ενεή και ανεξίτηλα απρογραμμάτιστη τη ζωή και την κάθε στιγμή. Έχω αλλάξει και κάθε μέρα αλλάζω περισσότερο. Είπα στον εαυτό μου να αφήσει στην άκρη το “ποτέ”, να βάλει το ίσως και το ναι σαν ιδεά […]

Σε μια παραλία λευκή, αιγαιοπελαγίτικη, πλάι σε μια θάλασσα φερμένη από μακριά μαζί με τη σκέψη μου, μαζί με τη μορφή σου, μαζί με μια πετσέτα στρωμμένη στην αμμουδιά, σε παιχνίδια παιδικά, ανέμελα, αστεία, με το κύμα εκείνο το αφρισμένο να σκάει στα πόδια μας, γελάω δυνατά κι είναι σαν να είναι η πρώτη φορά. […]

Λείπεις κι είναι απόψε η αγκαλιά μου άδεια. Άδεια από έρωτα, μισή, γιατί δεν έχει κάπου να κουμπώσει το κορμί μου. Νιώθω λειψή, κενή κι οι μουσικές δε φτάνουν να χαλαρώσουν την ψυχή μου και τα μικρά και τα μεγάλα μου άγχη. Μόνο η φωνή σου μπορεί. Βρέχει κι από το ανοιχτό παράθυρο η μυρωδιά […]

Τέσσερις το πρωί, κάνω ενα τελευταίο τσιγάρο στο μπαλκόνι. Τώρα που η πόλη κοιμάται. Την ησυχία της νύχτας σκίζει ο ήχος μιας μηχανής, που τρέχει στο δρόμο έξω από το σπίτι. Τα φώτα θολά και κίτρινα, έξω ψυχή. Δεν ανασαίνει κανείς. Ένα απαλό αεράκι φυσά και λιγάκι κρυώνω, μέσα στις ροζ σατέν πυζάμες μου. Αυτός […]

Θέλω να βρέχει και να μη σταματήσει ποτέ. Να ακούγεται το νερό να μαστιγώνει τις παλιές, πράσινες, μεταλλικές τέντες της πολυκατοικίας, με τα ξεφτισμένα κρόσσια. Να σβήνουν όλοι οι υπόλοιποι ήχοι της πόλης με το θόρυβο της βροχής. Να φωτίζεται ο ορίζοντας από τις αστραπές και να σκέφτομαι πόσο θέλω να σε φωτογραφίσω γυμνό στο […]

Κάθισα σήμερα να περάσω το απόγευμά μου, δίπλα σε ένα παράθυρο. Κοιτάζοντας τη δύση του ήλιου, πίσω από τα ψηλά κτίρια της πόλης. Μια πορτοκαλομενεξεδένια ομορφιά πίσω από το γκρίζο τσιμέντο. Με ένα καφεδάκι στο χέρι, καθισμένη στο περβάζι, με τα γόνατα διπλωμένα μπροστά στο στήθος, με το τζάμι ανοιχτό, ένα αεράκι να μου χαϊδεύει […]

Πώς γίνεται να είσαι πάντα χαρούμενος; Να μια ωραία ερώτηση. Είσαι πάντα χαρούμενος; Εγώ δεν είμαι. Και δε θέλω. Είμαι και χαρούμενη, και θυμωμένη, λυπημένη, εκνευρισμένη, τρομοκρατημένη, μελαγχολική, ευτυχισμένη, γεμάτη,, αμήχανη, ερωτευμένη, περήφανη, δημιουργική, αισιόδοξη, μοναχική, αγχωμένη, κουρασμένη κι άλλα που δε φτάνουν για να περιγράψουν όλες τις στιγμές. Κι έτσι μ’ αρέσει. Για να […]

Φοβάμαι. Τις νύχτες, όταν μένω μόνη στο σκοτάδι κι ακούγονται οι χτύποι του ρολογιού, σαν να’ναι χτύποι τσεκουριού στην πόρτα. Σκληροί κι ανελέητοι, δυνατοί, υπόκωφοι. Ο χρόνος δε συγχωρεί. Και δε σταματά, μήτε γυρίζει πίσω. Κι η αναπνοή μου, όσο κι αν πασχίζω λιγάκι να την φτιάξω πιο αθόρυβη, ακούγεται στην ερημιά της νύχτας, σα […]

Στη μια γωνιά του μπαρ τυλιγμένοι απ’ τον καπνό και λίγη αμηχανία, προσπαθώντας να βάλουμε τις σκέψεις μας σε τάξη, για να διαλέξουμε προσεκτικά τι θα πούμε, τι θα μοιραστούμε, τις στιγμές που η σιωπή γίνεται αβάσταχτη και τρομακτική. Παίζεις με το τηλέφωνό σου κι εγώ με το δικό μου, να νιώσουμε λίγο σημαντικοί, να […]

Μου λείπεις κι ας μην ήσουν ποτέ εδώ. Σε ξέρω κι ας μη σε γνώρισα ποτέ. Τους στεναγμούς σου τους αφουγκράζομαι, την οργή σου τη νιώθω στο στήθος σα φτερούγισμα, κάτι μικρές λύπες τις μετασχηματίζω σε χαρές κι ας μη μοιράστηκες μαζί μου τίποτα. Ονειρεύομαι τα μάτια σου κι ας μη χάθηκα ποτέ μέσα τους. […]