Με σκέφτεσαι συχνά. Αναπολείς στιγμές του παρελθόντος. Ονειρεύεσαι ξύπνιος πώς θα ήταν αν ήσουν τώρα εδώ. Τι θα ήθελες να μου πεις, τι θα ήθελες να κάνεις… Πως θα με άγγιζες δειλά, πως θα προσπαθούσες να με φιλήσεις, φοβισμένος για την πιθανή αντίδραση.
Με σκέφτεσαι συχνά και σου λείπω. Λείπει η ανάσα μου σα χάδι στο δέρμα σου, ενώ κοιμόμαστε αγκαλιά. Θυμάσαι ακόμη την αίσθηση των χειλιών μου στα χείλη σου και τον τρόπο που ένα φιλί αναριγούσε το κορμί σου.
Ξαναζείς ατέλειωτες συζητήσεις για όλα εκείνα που δεν είχες μοιραστεί ποτέ σου με κανέναν. Ακούς τη φωνή μου στα αυτιά σου να σου διηγείται πως πέρασα τη μέρα μου, τι αγαπώ και τι ονειρεύομαι. Φιλοσοφία, ιστορία, πολιτική, ταξίδια κι έρωτας μπλεγμένα σε ένα γαϊτανάκι διαλόγων. Να σε μάθω, να με μάθεις. Δυο άνθρωποι ξένοι αλλά τόσο γνωστοί.
Ο χρόνος περνά…
Στο γραφείο αφαιρείσαι που και που, με βλέπεις σε βιντεοκλήσεις με τους συνεργάτες σου. Κοιτάζεις το κινητό σου, για να δεις αν έχεις λάβει μήνυμά μου. Όχι.
Γυρίζεις στο σπίτι κουρασμένος αργά τη νύχτα και με βλέπεις να μαγειρεύω στην κουζίνα κάτι ελληνικό, για να μάθεις επιτέλους τι θα πει Μεσόγειος. Κοιτάζεις τα τσαλακωμένα σεντόνια στο κρεβάτι με ανυπομονησία, αλλά δεν έχουν τ’ άρωμά μου. Κι η κουζίνα τελικά, άδεια είναι και στο ψυγείο έχουν μείνει μόνο υλικά για τόστ. Θλίψη.
Το γέλιο μου ηχεί στο μπαλκόνι, ανάμεσα σε κάτι λουλούδια, να τα ποτίζω, να τους μιλώ, να τα φροντίζω. Τσιγάρο στο τασάκι μισοκαπνισμένο και δίπλα ζεστός καφές και τραγουδάω κάτι που θυμίζει σπίτι. Χαμογελάς, κλείνεις τα μάτια κι όταν τα ανοίγεις δεν είμαι εκεί. Πόνος.
Σου χτυπάνε την πόρτα κι αναμνήσεις από εκείνον τον κόσμο που ήθελες δικό σου και στον είχα υποσχεθεί. Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω γιατί όσα ήθελες, ταυτόχρονα φοβήθηκες να τα αποκτήσεις.
Είσαι μόνος. Με σκέφτεσαι συχνά και σου λείπω. Βλέπεις στο δρόμο γυναίκες που μου μοιάζουν, νομίζεις πως ήρθα να σου κάνω έκπληξη. Στο αυτοκίνητο, βάζεις το κινητό σου σε σημείο που να μπορείς να απαντήσεις όταν σε καλέσω. Δε χτυπάει το τηλέφωνο.
Ψάχνεις να μάθεις για μένα χωρίς να το καταλάβω. Πού είμαι, τι κάνω, αν κάποιος άλλος πήρε τη θέση σου. Μη ρωτάς. Μην κοιτάζεις φωτογραφίες. Πέρασε καιρός. Η αναμονή μπορεί να κάνει τον έρωτα να μοιάζει πιο ποθητός, λίγο καταραμένος. Μόνο που εγώ δεν μεγάλωσα με παραμύθια, δεν περιμένω πρίγκιπες να με σώσουν από δράκους.
Θέλεις να μου μιλήσεις και δεν τολμάς. Κάποτε μπορούσες να μου πεις τα πάντα. Σηκώνεις το τηλέφωνο, σχηματίζεις τον αριθμό. Κοιτάζεις με αγωνία…
Λείπω. Αφήστε μήνυμα στον τηλεφωνητή.
Θα μείνουμε με όσα δε θα ειπωθούν ποτέ.
